Η Μύκονος του Θεόκλητου Τριανταφυλλίδη (1908-1977) σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Ακούμε και διαβάζουμε από τους τυχερούς Μυκονιάτες και πρώτους Αθηναίους παραθεριστές - οικιστές, για το πόσο όμορφη ήταν η Μύκονος πριν γίνει τόσο «της μόδας», σταυροδρόμι κοσμοπολιτισμού και γλεντιού, όχι πάντοτε ανεκτού από αυτούς που δεν συμμετέχουν. Πολυκοσμία, θόρυβος, ολοένα περισσότεροι «κυνηγοί» περιπέτειας και «μεγάλης ζωής» που διαρκεί ένα Σαββατοκύριακο, δίνουν το ραντεβού τους στη Μύκονο, που έχασε τον χαρακτήρα του νησιού και έγινε μια Βαβέλ γλωσσών και ιδιαιτεροτήτων, με τις φημισμένες ακρογιαλιές της να μετατρέπονται σε υπαίθριους κοιτώνες, με κάθε λογής «τουρίστες» που κερδίζουν τα προς το ζην και διασκεδάζειν χωρίς πολλούς ενδοιασμούς! Ο φίλος Ζάχος Χατζηφωτίου έχει γράψει βιβλία για τη Μύκονο που ήταν, και πια δεν είναι, που δεν αναγνωρίζεται πια από εκείνους που τη δημιούργησαν, από ήρεμο ψαραδοχώρι σε μαγνήτη του τζετ-σετ! Οι νέες ηλικίες εξακολουθούν να γεμίζουν τα κέντρα διασκέδασης και τα μπαράκια για μαζική και τολμηρή διασκέδαση, ενώ τα κότερα και οι θαλαμηγοί δεν βρίσκουν θέση στο λιμάνι και στις μαρίνες του νησιού. Πολλοί που αγαπούν τη Μύκονο για τους δροσάτους ανέμους της και τις κρυστάλλινες θάλασσές της έχουν χτίσει σπίτια, τα έχουν περιμαντρώσει με μια πόρτα για την αμμουδιά, και κλείνονται μέσα, για λίγη ησυχία, χωρίς να είναι σίγουροι ότι δεν θα δημιουργηθεί δίπλα τους καμιά «νεανική χαρά» με νεροτσουλήθρες ή μπαρ με πίστα κάτω από τα άστρα! Δεν έχουμε τίποτε εναντίον της Μυκόνου που ανέδειξαν η Μαρουλίνα, ο Γαλάτης, αλλά και ο φον Κάραγιαν, ο Χάιφετς, η Σοράγια, ο Πέτρος ο πελεκάνος και, στην πολιτική σφαίρα, ο Πρόεδρος Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Μυκονιάτη δημοτικό σύμβουλο κ. Θόδωρο Χαριτόπουλο στις καλοκαιρινές διακοπές, με Τάκη Λαμπρία, Λένα Τριανταφύλλη και πολλούς άλλους. Εκεί, μεταξύ μιας βουτιάς στη θάλασσα και πολιτικολογίας, έβγαιναν ειδήσεις, γίνονταν ανασχηματισμοί κυβερνήσεων, πριν και μετά «τα μπάνια του λαού». Τα γράφουμε αυτά από αγάπη για τη Μύκονο, όπου δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μην επιθυμήσουμε τα παγωμένα της νερά και τα νυχτερινά της ξεπορτίσματα. Αλλά την ευκαιρία μας έδωσε κυρίως ένας ωραίος φωτογραφικός τόμος-αφιέρωμα στον Μυκονιάτη Θεόκλητο Τριανταφυλλίδη 1908-1977, που γεννήθηκε, μεγάλωσε εκεί και δεν έπαψε ποτέ εκεί να επιστρέφει, πάντα με τη φωτογραφική του μηχανή, κρατώντας πρόσωπα, δρόμους, ηλιοβασιλέματα και θαλασσινές εξορμήσεις. Είναι αποτέλεσμα αγάπης και συγκίνησης του γιου του κ. Λώρη Θ. Τριανταφυλλίδη, που τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του, που τον έχασε όταν ήταν 20 ετών, και δεν πρόλαβε καλά καλά να τον γνωρίσει, ανοίγοντας το σεντούκι με τα άλμπουμ, φωτογραφίες και αρνητικά τον γνώρισε καλά και άρχισε να βλέπει τη Μύκονο με τα δικά του μάτια, πανέμορφη και αστραφτερή, μεταξύ ουρανού και πελάγους, σε ασπρόμαυρη ποιητική κόπια. Το φωτογραφικό αυτό λεύκωμα, δίγλωσσο, ελληνικά και αγγλικά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη και που είναι αφιερωμένο από τον Λώρη Τριανταφυλλίδη «στη Μύκονο, στους φίλους του πατέρα μου», αποτελεί ένα ταξίδι επιστροφής στη Μύκονο, όπως ήταν πριν την κάνουν αγνώριστη η μόδα, η πολυκοσμία, το «δήθεν» μιας ζωής, όλα με εισαγωγικά. Για όσους αγαπούν τη φωτογραφία, αποτελεί αποκάλυψη το βιβλίο που βγήκε «από το οικογενειακό σεντούκι» για το πόσο καλός και ευαίσθητος φωτογράφος ήταν ο Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης. Ολο το φως της Μυκόνου είναι μέσα στις φωτογραφίες του και μας συμφιλιώνει και με τη Μύκονο του σήμερα. Γιατί το φως της μένει το ίδιο...