ΝΑΖΟΣ.
Παλαιά αρχοντική οικογένεια της Τήνου, καταγόμενη από τον επικληθέντα «βασιλιά των Κυκλάδων» Δον Ιωσήφ Νάζη, πολλά μέλη της οποίας διεκρίθησαν στην Τήνο και αλλού.
1. Κάρολος. Πλούσιος έμπορος στην Τήνο. Πρόεδρος του Ιερού Ιδρύματος της Τήνου, δήμαρχος και βουλευτής με μεγάλη δράση εθνικώς.
2. Νικόλαος. Τραπεζίτης στην Αθήνα, αδελφός του προηγουμένου. Μέλος της επί των Αποστολών Κεντρικής Επιτροπής της Κρήτης το 1866. Χάρη στην φροντίδα του, ο Νικόλαος Γύζης στάλθηκε στο Μόναχο για σπουδές και αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Νάζου, Αρτέμιδα.
3. Γεώργιος. Γιος του προηγουμένου, διευθυντής του Ωδείου Αθηνών και δημιουργός της νεώτερης μουσικής κινήσεως στην Ελλάδα(1862-1934). Το 1879 στάλθηκε από τον πατέρα του στο Μόναχο, δίπλα στο γαμπρό του και διάσημου ζωγράφου Νικόλαου Γύζη για σπουδάσει μουσική «για να τιμήσει τον εαυτό του, την οικογένειά του και την πατρίδα» (επιστ. Νικ. Νάζου προς Νικ. Γύζη). Μετά τις δεκαετείς σπουδές του εκεί ήρθε το 1889 και διορίσθηκε το 1890 διευθυντής του Ωδείου Αθηνών χάρη στην επίμονη του Ανδρέα Συγγρού ο οποίος μολονότι είχε ενδιαφερθεί για την ανάπτυξη της μουσικής κινήσεως και είχε προσφέρει σημαντικά ποσά στον «Μουσικό και Δραματικό Σύλλογο» έβλεπε το Ωδείο του Συλλόγου να φθίνει ελλείψει του κατάλληλου ανθρώπου. Ο Σύλλογος είχε ιδρυθεί το 1871 από διαπρεπέστερους Έλληνες της εποχής εκείνης (πρόεδρος ο Μ. Ρενιέρης, αντιπρόεδροι οι Ν. Μαυροκορδάτος και Αρ. Μπαλάνος, έφορος του Μουσικού Τμήματος Τιμολ. Φιλήμων και του Δραματικού Χαρίλαος Τρικούπης) και ίδρυσε αμέσως το Ωδείο Αθηνών το οποίο όμως παρόλο που μετακλήθηκε το 1880 και ξένος διευθυντής από το Παρίσι δεν κατόρθωσε επί 20 σχεδόν έτη να ευδοκιμήσει. Οι μαθητές του - άρρενες μόνο και όχι από καλή κοινωνική τάξη , η οποία το απέφευγε- δεν υπερέβαιναν τους 100-150 και άκρα ακαταστασία επικρατούσε, η διδασκαλία των λίγων μαθημάτων γινόταν χωρίς σύστημα, με τρόπο ώστε το Ωδείο, διατηρούμενο σε χαμηλό επίπεδο ενός κατώτερου μουσικού σχολείο, να μη μπορεί να επιδείξει καμία πρόοδο και το έργο του Συλλόγου να βρίσκεται σε πλήρη παρακμή. Ο Νάζος αφού ανέλαβε την διεύθυνση επιδόθηκε αμέσως στην αναδιοργάνωση του Ιδρύματος, πρώτα όμως εξασφάλισε και μια τακτική ετήσια συνδρομή του Α. Συγρού για το Ωδείο. Ο νέος διευθυντής αρκέστηκε σε μισθό 250 δρχ. μόνο, αλλά φρόντισε αμέσως να διορίσει εκλεκτούς καθηγητές (τον Γ. Σωτηριάδη για την ιστορία του θεάτρου και του αρχαίου δράματος., τον ποιητή Γ. Βιζυηνό για την απαγγελία και μετρική, τον Μιχ. Βελούδιο πιάνο κλπ.) ο ίδιος παράλληλα με τα καθήκοντα του διευθυντή δίδασκε τα πρώτα έτη πιάνο, θεωρητικά, χορωδία και μονωδία ακόμη επιτυχώς για να προσελκύσει στο Ωδείο και τη μέση και ανώτερη κοινωνική τάξη των Αθηνών. Ήδη οι εφημερίδες του 1893 εξαίρουν τα εντός της πρώτης διετίας επιτελεσθέντα «θαύματα» στο Ωδείο Αθηνών. Από τότε η μουσική προοδεύει αλματωδώς στην Αθήνα χάρη στη συστηματική εργασία και τον θερμουργό ζήλο του Νάζου. Ήδη από το 1895 ο νέος διευθυντής ιδρύει την συμφωνική ορχήστρα του Ωδείου, την οποία εντός 20ετίας κατέστησε πρότυπο για τα Βαλκάνια. Το 1903 , κατόπιν ειδικής συνεννόησης μετά του Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, ίδρυσε την Σχολή βυζαντινής μουσικής του Ωδείου προς διάσωση της γνήσιας μουσικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας και καταπολέμηση της ρινοφωνίας, το 1902-1903 μετακάλεσε από το Παρίσι τον διάσημο Τρυφφιέ για την αναδιοργάνωση της Δραματικής σχολής, η οποία ανδρωθείσα κατόπιν με τους Aγ. Βλάχο, Θ. Οικονόμου, Ε. Φυρστ και Ν Ζάνο έχοντας ως καρπό το «Θέατρο Ωδείου», που λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία, υπό την επιστασία του Γ. Νάζου, από το 1916-1924. Το 1910-11 ο Νάζος συνοδευόμενος από την σύζυγο του Εόλα και των καθηγητών του Ωδείου Αρμάνδου Μαρσίκ και Κ. Ψάχου άρχισε να πραγματοποιεί το όνειρό του για επιστημονική περισυλλογή των δημωδών ασμάτων του Ελληνικού λαού, αποτέλεσμα των δυο πρώτων εκδρομών της Επιτροπής του Ωδείου στην Πελοπόννησο και την Κρήτη υπήρξε η μεταγενέστερη υποδειγματική έκδοση του Συλλόγου Ωφέλιμων Βιβλίων , «50 δημώδη άσματα Πελοποννήσου και Κρήτης». Λίγα έτη νωρίτερα ο Νάζος ανέλαβε αμισθί και την διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς και έφερε σε πέρας την εκ βάθρων αναδιοργάνωση του, το 1916 ίδρυσε την Ελληνική Χορωδία(υπό την επίτιμη προεδρία της πριγκίπισσας Αλίκης), της οποίας το γυναικείο τμήμα αποτέλεσε αργότερα τον πυρήνα της «Χορωδίας Αθηνών».
Δυστυχώς ο εθνικός διχασμός του 1917-22, τον οποίο εκμετάλλευσαν σε όλους τους κλάδους τα στοιχεία της αναρχίας, ανέκοψε και το έργο του Γεωργίου Νάζου, ο οποίος αγαθός και αβρότατος κατά τα άλλα, δεν ανεχόταν τους συνήθεις νεοελληνικούς συμβιβασμούς και έγινε αυστηρός και άκαμπτος, αρνούμενος να υποκύψει σε οποιαδήποτε πίεση, όταν πρόκειται για το Ωδείο. Γι΄αυτό και δεχόταν συνεχώς τις μανιώδεις επιθέσεις όλων των θιγομένων. Το 1918 το Κράτος υπό την κομματική πίεση άρχισε την υπονόμευση του αυστηρού μουσικού προγράμματος του Ωδείου για την ισότιμη αναγνώριση των διπλωμάτων με τις άλλες μουσικές σχολές. Μόνο σχεδόν ο Νάζος μέσω πολλών περισπασμών, αγωνίσθηκε απεγνωσμένα για να σώσει το έργο του Ωδείου. Λόγω της υπερκόπωσης, αναγκάσθηκε να αποσυρθεί το 1924, χωρίς ποτέ να επαναβρεί την χαμένη υγεία του. Αυτό όμως, δεν τον εμπόδισε, όταν επανήλθε μετά την διετία, να σώσει το έργο των συμφωνικών συναυλιών και να επαναφέρει πάλι στο Ωδείο (1927) την Ορχήστρα, η οποία λίγο έλειψε να διαλυθεί, όπως το Θέατρο Ωδείου, όταν παραδόθηκε για διετία στο αυτόνομο «Σύλλογο Συναυλιών». Ως σύμβουλος ισόβιος του Ωδείου Αθηνών - το οποίο τον είχε ανακηρύξει προηγουμένως μεγάλο ευεργέτη - ο Νάζος πέτυχε τότε μία νέα περίοδο ακμής της Συμφωνικής Ορχήστρας, της οποίας οι Συναυλίες Συνδρομητών υπό την διεύθυνση του Δημ. Μητρόπουλου και διάσημων αρχιμουσικών του εξωτερικού (Μπρούνο Βάλτερ, Γιόχουμ, Κιναππερτσμπους, Καραγιάν Σούριχτ, Σέρχεν, Φερράρι κλπ.) σημείωσαν εξαιρετική επιτυχία στις κατά Κυριακή λαϊκής συναυλίας. Επίσης από το 1932 ο Νάζος οραματιζόμενος την καθιέρωση Αθηναϊκού μουσικού φεστιβάλ εισάγει πρώτος τη θερινή συμφωνική συναυλία στο Ωδείο του Ηρώδου, του οποίου επισκεύασε δαπάνες του Ωδείου, την κατεστραμμένη βαθμίδα, αργότερα το Ωδείο μοιράσθηκε με το Εθνικό Θέατρο την σχετική φροντίδα. Τέλος ο Νάζος ο οποίος από το 1893 είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον και τις δωρεές πολλών εθνικών ευεργετών (Συγρού, Κοργιαλένιου, Γ. Αβέρωφ, Μ. Ψύχα) υπέρ του Ωδείου και ειδικότερα υπέρ της ανέργεσης νέου μεγάρου , αφ΄ενός πέτυχε το 1929 την υπό Ελ. Βενιζέλου ψήφιση νόμου και παρείχε για το σκοπό αυτό το προς το Υπουργείο Ναυτικών μέρος του κήπου του Κλαυθμώνος, αφ΄ετέρου έπεισε την παλιά μαθήτρια και φίλη του Ωδείου Αθηνών Οθ. Σταθάτου να αφήσει στην διαθήκη της στο Ωδείο το ποσό των 100.000 λιρών Αγγλίας (σε χρεόγραφα του Ελληνικού Κράτους) για την ανέγερση του νέου Μεγάρου, περιλαμβάνοντας εκτός των αιθουσών διδασκαλίας και μία μεγάλη αίθουσα συμφωνικών συναυλιών και τα μικρά για μουσική δωματίου και ρεσιτάλ. Ο θάνατος του Γεωργίου Νάζου ήρθε αιφνιδίως την 24 Δεκεμβρίου 1934, τον βρήκε εν πλήρη δράση εργαζόμενο για τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Μεγάρου του Ωδείου για τα οποία είχε μετακαλέσει αλληλοδιαδόχως από την Γερμανία τον μυστικοσύμβουλο Μαξ Λίττμαν τον πρόεδρο της Ακαδημίας του Μονάχου Γ. Μπεστελμαϋρ και τον Αμερικανό Στ. Τόμσον. Και η ανέγερση του ωδείου ανεστάλη λόγω αφ΄ενός της παρεμβληθείς Δικτατορίας Μεταξά (που κακώς ακύρωσε τον νόμο του Βενιζέλου και κατέστησε αναγκαία την εκπόνηση νέων σχεδίων) και αφ΄ετέρου του επελθόντος Πολέμου, μετά της οικονομικής χρεοκοπίας και για δεύτερη φορά εξανέμισε τα κληροδοτήματα του Ιδρύματος. Η ζωή όμως του Γεωργίου Νάζου είναι χαρακτηριστική, όχι μόνο του σισύφειου άθλου κάθε εκλεκτού Έλληνα, αλλά και του τρόπου καθώς το Κράτος υπό την επίδραση της πολιτικής υπονομεύει τα όσα για λογαριασμό του επιτεύχθηκαν υπό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τόσο η Συμφωνική Ορχήστρα όσο και το Θέατρο Ωδείου εξελισσόμενα με υγιείς βάσεις που είχε θέσει αρχικά ο Γ. Νάζος θα ήταν τελείως περιττές οι τεράστιες βάσεις στα οποία υπεβλήθη το Δημόσιο για την επί δημοσιοϋπαλληλικών βάσεων ίδρυση της Κρατικής Ορχήστρας και του Εθνικού Θεάτρου. Το πολύ θα απαιτούταν μικρή ετήσια επιχορήγηση αντί του εικοσαπλάσιου ποσού που δαπανάται τώρα, αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί και για την εκ πλήθους αναγνωρισμένες μουσικές σχολές κατάπτωση του επιπέδου της καλλιτεχνικής μόρφωσης στην Ελλάδα.
4. ΝΑΖΟΥ Έδλα (1877-) Σύζυγος του προηγούμενου, κόρη του 5ου λόρδου Aμπερκρομπυ και της Ελμίνας, κόρης του πρέσβη της Σουηδίας ιππότου φον Χάϊδενσταμ. Ανατραφείς, εν μέρει, στην Αθήνα, έμεινε το 1906 στο μοναχό, τον Γ. Νάζο, του οποίου υπήρξε η κυριότερη συνεργάτιδα μέχρι το τέλος της ζωής του. Πρόεδρος του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου για 30 έτη και μέλος του Διοικητ. Συμβουλίου του Ωδείου Αθηνών (από το 1935), έχει τιμηθεί για την κοινωφελή δράση της, με το Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και τον Ταξιάρχη του Β. Τάγματος Ευποιϊας.
MykonosTour Page ID: 72
| Σήμερα γιορτάζουν: Μαρία Αύριο γιορτάζουν: Φιλήμων |
